« فصل تلاش »

« فصل تلاش »

امام على علیه السلام:

مَن لَم یُجهِد نَفسَهُ فی صِغَرِهِ لَم یَنبُل فی کِبَرِهِ؛

آن که در کَمْسالى، خود را [براى تحصیل دانش و فضیلت] به کوشش وادار نسازد، در بزرگ‌سالی به برترى (فضل) نمی‌رسد.

غررالحکم: ح ۸۲۷۲ / میزان الحکمه: ج 6 ص256

 

« پاداش سریع »

« پاداش سریع »

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

لا یَقدِرُ رَجُلٌ عَلى حَرامٍ، ثُمَّ یَدَعُهُ لَیسَ بِهِ إلاّ مَخافَةُ اللّهِ، إلاّ أبدَلَهُ اللّهُ فی عاجِلِ الدُّنیا قَبلَ الآخِرَةِ ما هُوَ خَیرٌ لَهُ مِن ذلِکَ؛

هر کس بر حرامى دست یابد و به خاطر ترس از خدا آن را رها کند، خداوند در دنیا و پیش از قیامت، بهتر از آن را برایش مقدّر می‌کند.

کنز العمّال: ج ۱۵ ص ۷۸۷ ح ۴۳۱۱۳ / منتخب میزان الحکمه، ص330

 

« ویژگیهای ایام جوانی »

« ویژگیهای ایام جوانی »

امام على علیه‌السلام(در سفارش به فرزند بزرگوار خود امام حسن علیه السلام):

إنَّما قَلبُ الحَدَثِ کَالأَرضِ الخالِیَةِ ما اُلقِیَ فی‌ها مِن شَیءٍ قَبِلَتهُ فَبادَرتُکَ بِالأَدَبِ قَبلَ أن یَقسُوَ قَلبُکَ، وَیشتَغِلَ لُبُّکَ؛

همانا دلِ جوان، مانند زمینِ کشت‌ناشده است. آنچه در آن افکنده شود، می‌پذیرد. ازاینرو، پیش از آنکه دلت سخت گردد و خِردت سرگرم شود، به تربیت تو همّت گماشتم.

نهج البلاغة: الکتاب ۳۱ / منتخب میزان الحکمه، ص416

 

« توصیه ای به جوانان »

« توصیه ای به جوانان »

امام على علیه السلام:

یا مَعشَرَ الفِتیانِ، حَصِّنوا أعراضَکُم بِالأَدَبِ ودینَکُم بِالعِلمِ؛

اى جوانان! آبروى خویش را با ادب (تربیت) و دین خویش را با دانش نگه دارید.

تاریخ الیعقوبی : ج ۲ ص ۲۱۰ / علم و حکمت: ج 1 ص 364

  

« بعثت پیامبران در جوانى »

« بعثت پیامبران در جوانى »

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

ما بَعَثَ اللّهُ عز و جل نَبِیّاً إلاّ وهُوَ شابٌّ، ولا اُوتِیَ عِلمٌ عالِماً إلاّ وهُوَ شابٌّ؛

خداوند عز و جل، هیچ پیامبرى را جز در جوانى، مبعوث نکرد، و به هیچ دانشمندى، جز در جوانى، دانش عطا نشد.

الفردوس: ج ۴ ص ۸۲ ح ۶۲۵۴/ حکمتنامه پیامبر اعظم (ص): ج 7 ص372

 

« دین‌آگاهی در جوانی »

« دین‌آگاهی در جوانی »

امام صادق علیه السلام:

لَو اُتیتُ بِشابٍّ مِن شیعَتِنا لَم یَتَفَقَّه لأَحسَنتُ أدَبَهُ؛

اگر جوانى را از شیعیانمان بیابم که در پى کسب آگاهى دینى نیست، او را نیکو ادب می‌کنم.

دعائم الإسلام: ج ۱ ص ۸۰ / حکمتنامه جوان: ج 1 ص82

 

« سفارش به قضات »

« سفارش به قضات »

امام على علیه السلام:

مَنِ ابتَلى بِالقَضاءِ فَلیُواسِ بَینَهُم فِی الإشارَةِ و فِی النَّظَرِ و فِی المَجلِسِ؛

آن که بر مسند قضاوت می‌نشیند، باید میان مردم در اشاره و نگاه و نشستن، برابرى را مراعات کند.

الکافى ، ج ۷ ، ص ۴۱۳ / آینه یادها، ص 65

  

موسیقی و غنا در اسلام

 بسم الله الرحمن الرحیم

کپی برداری با ذکر نام نویسنده و پرتال جامع پژوهش حوزه بلامانع است

 نویسنده: پرتال جامع پژوهش حوزه

مقدمه

مطا لبی که پیش رو دارید حاصل جستجویی چند در باب موسیقی و غنا در اسلام می باشد که با توجه به جایگاه موسیقی در جهان امروز و جایگاهای آن برای جوانان موضوع پژوهش  قرار گرفت. موضوعی که به دلیل قائل نشدن حد و مرز قابل فهم برای آن،توسط فقیهان و پاسخ های مبهم و سوال برانگیز آنان به  پرسشهای دینی جوانان مسلمان در این زمینه،حتی با وجود فراگیری روز افزون موج موسیقی به نوعی پر از ابهام باقی مانده است.

موسیقی را در اسلام نه می توان با حدیث مشهور «ان الله جمیلٌ و یحبُ الجمال» زوایای آن را توجیه کرد و نه می توان قاطعانه جوان را بر حرمت آن مجاب کرد.

هرچند که که امروزه نهادهایی همچون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و صدا و سیما به نوعی مشروعیت انواع موسیقی را در ایران اسلامی تعیین می کنند؛ اما انتظار می رود جوانان مسلمان با دیدی اندیشمندانه به نقد آنچه هست و آنچه باید باشد بپردازند و دچار موج عوام زدگی نگردند.   

 

 

 

نقش سیاسی و نظامی امپریالیسم در ایجاد وابستگی اقتصادی

 بسم الله الرحمن الرحیم

کپی برداری با ذکر نام نویسنده و پرتال جامع پژوهش حوزه بلامانع است

 نویسنده: پرتال جامع پژوهش حوزه

نقش سیاسی و نظامی امپریالیسم در ایجاد وابستگی اقتصادی

 

 

 

 

چکیده:

کشورهای گسترده­ای وجود دارند که از نقش امپریالیسم در اقتصاد خود رنج می­برند و یکی از آن کشورها که این نقش را در تاریخ خود به وضوح دیده است، ایران می­باشد که این نقش را از دوران کهن تاریخی قریب به صد سال لمس کرده است و همچنین می­توان گفت که امپریالیسم نه تنها در اقتصاد بلکه در تغییر فرهنگ نیز تأثیر عمده­ای داشته است.

 

کلید واژه­ها:

امپریالیسم، تجارت خارجی، سیاسی، نظامی، نفت، فرهنگ، اقتصاد.

 

تاریخچه ی ادبیات عرب

 بسم الله الرحمن الرحیم

کپی برداری با ذکر نام نویسنده و پرتال جامع پژوهش حوزه بلامانع است

 نویسنده: پرتال جامع پژوهش حوزه

مقدمه

ادبیات عرب خداوند که آدمی را خلق کرد، بیان را نیز به او آموخت و لذا این نعمت الهی همزاد آدمی است، پس قواعد سخن گفتن نیز، پیشینه‌ای به بلندای تاریخ تفکر و تعلم بشر دارد. هر چند که تدوین قوانین و خواص یک زبان بسی متأخرتر است و به زمانی مربوط می‌شود که او به جمع آوری علوم و کتابت روی آورده است. 

قرآن به عربی‌نازل شده است و روایات ائمه نیز به عربی است، و در واقع ‌زبان دین اسلام عربی است، و لذا در این نوشتار کوتاه، نگرشی اجمال خواهیم داشت بر تاریخچه و تعالیم علوم ادبی عرب. 

این که علوم در ادبیات عرب چند دسته‌اند؟ خود محل بحث و مناقشه است ولی مشهورترین قول، این علوم را به دوازده علم تقسیم می‌کند که عبارتند از: نحو، صرف، عروض، قافیه، لغت، قرض، انشاء، خط، ‌بیان، معانی، محاضرات و اشتقاق. همین تقسیم‌بندی از زمخشری نیز نقل شده است،علم دیگری به نام بدیع وجود دارد که برخی آن را علمی مستقل دانسته و برخی دیگر آن را ذیل علم معانی و بیان قرار داده‌اند. این نکته نیز قابل ذکراست که چهار علم قرض الشعراء، خط، انشاء و محاضرات یا همان تاریخ، فروع در میانند و هشت علم دیگر علوم اصلی ادبی محسوب می‌شوند.

زبان عربی گذشته از پیوند هزارو چند ساله اش با زبان فارسی ، زبان دین اسلام است و لذا برای بررسی آن حتما لازم است که ادبیات عرب و تاریخ ادبیات عرب بررسی شود . تا دوره های ادبی از جاهلیت تا عصر ما و آثار هر عصر و نیز عوامل فرهنگی و غیر فرهنگی موثر در آن ، کاملا روشن شود و تمام خطوط و جزئیات شخصیت روانی و اجتماعی و هنری ادبا به وضوح تصویر شود.عربها واژه ادب رادرمعانی مختلفی به کار می برند ، در زمان جاهلیت به معنی دعوت به طعام مهمانی ( مأدوبه ) بود. و در جاهلیت و اسلام به خلق کریم و حسن معاشرت با خواص و عوام به کار می رفت. سپس بر تهذیب نفس و آموزش صفات پسندیده و معارف و شعر اطلاق شد. در قرن نهم میلادی و قرون بعد از آن همه علوم و فنون را از فلسفه و ریاضیات و نجوم و کیمیا و طب و اخبار و انساب و شعر و جز آن را از آنگونه معارف والا که در بهبود بخشیدن به روابط اجتماعی به کار می آید در بر می گرفت. در قرن دوازدهم ، لفظ ادب در شعر و نثر و آنچه به آن دو مربوط است چون نحو و علوم لغت و عروض و بلاغت و نقد ادبی استعمال شد. ادب عربی به دو قسم تقسیم می شود: ادب انشائی یا ایجادی و ادب وصفی یا موضوعی که نخستین آن شامل شعر و نثر است و دومی شامل تحلیل ادبی و تاریخ ادب . فنون ادبی عربی نیز بر دو قسمت می باشند: فنون ادبی شعری و فنون ادبی نثری . فنون ادبی شعری عبارتند از شعر قصصی یا حماسی ، شعر غنائی ، شعر تمثیلی و شعر تعلیمی . ادب عربی قدیم از شعر حماسی و تمثیلی خالی است. زیرا قوم عرب کمتر شهرنشین بود و بیشتر به واقعیت گرایش داشت و از این رو تخیلش بارور نشده بود. از طرف دیگر شیوه کسب روزی به وسیله شعر که در میان شاعران قوم رواج گرفت جائی برای سرودن اشعار حماسی و تمثیلی باقی نگذاشت. با این همه اگرچه ادب عربی از آثار حماسی بلند و طولانی خالی است از قصائدی که در آنها روح حماسی می باشد خالی نیست. اما فنون ادبی نثری عبارتند از تاریخ و خطابه و قصه و تعلیم و رسائل . ادب قدیم عربی از داستانهای طولانی نیز خالی است. عرب نثر را به دو گونه می نوشت:نثر مرسل و نثر مسجع. در میان اعراب شعر بیش از نثر عرصه بروز یافت و از سجع آغاز شد و به ارجوزه ها رسید و از آنجا به اوزان مختلف راه یافت. دوره های ادب عربی نیز در سه نهضت منحصر می شود: نهضت جاهلی و اموی ، نهضت عباسی ، نهضت جدید.بنابر این این دوره ها از عصر جاهلیت شروع می شوند و تا ظهور اسلام و بعد از آن حمله مغول و تأثیر آن بر ادب عربی کشیده می شوند. بر اساس موشکافیهای تاریخی و ادبی و مطالعه تطبیقی زبان شناسانه باید به اصالت شعر جاهلی نظر داد. و شعر عربی پس از آن دچار تحول و دگرگونی گردید و شاعران معروفی چون امرئ القیس و زهیر و اعشی و ... پیدا شدند و هرکدام سبک و بینش خاصی داشتند و تصویر خاصی در شعر خویش نمایان کردند. باآمدن اسلام ادب و زبان عربی نیز از قرآن و اسلام تاثیر پذیرفت و ارزش و اهمیت یافت که از صورت یک زبان قومی و محلی در گوشه ای محجور از دنیا به موقعیت یک زبان مهم جهانی نایل گردید و با مشارکت موثر همه مسلمین به ویژه ایرانیان  گسترش و دامنه ای کم نظیر یافت و آثار بیشماری در موضوعات گوناگون به عربی نوشته شد.